Η Σχολή του Βauhaus της οποίας η δράση τοποθετείται στην Γερμανία του Μεσοπολέμου, 1919-1939 και αργότερα από το 1938 στην Αμερική και η καταλυτική της επίδραση στην εξέλιξη της Σύγχρονης Τέχνης, της Αρχιτεκτονικής και του Βιομηχανικού Σχεδιασμού σηματοδότησε τη διαλεκτική συσχέτιση της καλλιτεχνικής έκφρασης και της τεχνολογίας.
Ο όρος που προήλθε από την αντιστροφή της γερμανικής λέξης"Hausbau" που σημαίνει "οικοδόμηση" αποτέλεσε σημείο αφετηρίας και σύγκλισης πρωτίστως της αρχικής σύλληψης, υφολογίας και κατόπιν της πράξης - εφαρμογής με την θεμελιώδη αρχή της λειτουργικότητας και της αισθητικής αρτιότητας, απαλλαγμένες από κάθε είδους διακοσμητικές προσθήκες.
Ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της Ύλης και της υλικότητας μέσω των αρχών της φιλοσοφίας του Bauhaus εγκαινιάζει την a priori μορφική σαφήνεια και καθαρότητα και την φορμαλιστική πληρότητα .Σε αυτό συμβάλλει σαφώς και η sine qua non κονστρουκτιβιστή παιδεία μελών όπως του Josef Albers , του Οscar Schlemmer και του Moholy-Nagy που με την επικράτηση των γεωμετρικών τύπων και την έμφαση στη λογική οργάνωση και τα καθαρά κατασκευαστικά στοιχεία, μορφοποιούν τη νοητική σύλληψη και διεργασία συνδέοντας την με την μαθηματική σκέψη και ακρίβεια.
Η πρόθεση και η εκφραστική πραγμάτωση του αρχών του Bauhaus επιδιώκουν την ενοποίηση της εξωτερικής εμπειρίας με την πολυσημαντότητα της αρμονίας ως βασικού και αδιαίρετου στοιχείου της εικονοποίησης και πρόσληψης της αντικειμενικής διάστασης του κόσμου και των εκφάνσεων του.
Νεκταριάννα Σαλιβέρου
Ιστορικός-Ιστορικός της Τέχνης